این گشایش،اون گشایش،حالِ ما!

پروین بانو اعتصامی یک مثنوی بلند بالایی دارد که‌ البته با عنایت به اینکه صدی نود ملت ما هر گردی را گردو می دانند،مثنوی را هم فقط کار و تخصص مولانا می بینند و این یکی را هم با وجود ۷۰۰ سال تاخیر به‌ نامش نوشته اند.ولی خب هم خدا هست،هم مثنوی معنویِ مولوی و هم دیوان بانو رخشنده اعتصامی و این حکایت زیری که البته چون شعرش طولانی است؛خلاصه ی قصه را می نویسم.طالبین شعر اگر اینترنت دم دستشان بود،وقتی بنویسند: "پیرمردی مفلس و برگشته بخت/روزگاری داشت ناهموار و منبع