دماوندیه (قصیده ای با همکاری استاد ملک الشعرا)

دماوندیه! ای کوه سپیدمویِ چون قند ای کیکِ بریده، ای دماوند یک عمر چو بستنی وانیلی برفِ سرِ قلّه ات پراکند بر چشم و دل عمومِ تهران سرزندگی و نشاط و لبخند هر لحظه به لرزه میل می کرد میخ تو نبود گر زمین بند ضحاک به بند تو درافتاد آرش ز سرِ تو تیرش افکند مشهور،"بهار" شد چو گفتت: "ای گنبد گیتی ای دماوند" صد شکر ولی که مُرد و گوشش نشنید کسی ز گنبدت کَند! یک یازدهم ز تو بریدند چون گوشت ز مغز رانِ گُسفند! نه دامنه در امان ز تاراج نه بر سرِ قلّه ات پدافند گفتند که منبع